11 Δεν ξηγήθηκες καλά...

Όταν κάποιος σου φέρθηκε σαν να ήτανε αδερφός σου, μάνα σου, πατέρας σου. Να είσαι πεσμένος και αυτός προσπαθεί να σε σηκώσει στερώντας από τον ίδιο και όχι μόνο... Να προσπαθεί να είσαι καλά και να χαμογελάς, να ξεχνάς τα προβληματά σου. Και αυτός ο κάποιος τι περιμένει από εσένα; Μια καλή κουβέντα. Μόνο αυτό. Και εσύ δεν του την δίνεις, έ, όπως και να το κάνουμε δεν του ξηγήθηκες καλά.

Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε αυτόν που περίμενε μια καλή κουβέντα αλλά, δεν την άκουσε.

23 Έρωτας

… Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν αγάπησαν!

Πες το ρε Δημήτρη..."Την ομορφιά σου δεν γνωρίσανε ζωή"



To Post έγινε στα γρήγορα δεν πρόλαβα να το...δουλέψω και το πήρα από αλλού. πηγή 

21 Μεγάλες κουβέντες...η απάντηση...

Κάποια φίλη Blogger ανάρτησε πριν από λίγες μέρες αυτό.

...Κουβέντα φίλου μου πριν από λίγο στο Msn.

"Για να μπεις στο γυναικείο μυαλό, πρέπει να περάσεις από το Δαφνί πρώτα"!


Δικό σας...

9 Ημέρα μνήμης, ημέρα τιμής.

Hμέρα μνήμης, ημέρα τιμής. Ερωτήματα που ακόμα δεν έχουν απαντηθεί. Ίσως κάποτε να απαντηθούν. Το τι και πως ακριβώς συνέβησαν τα γεγονότα τότε, δεν το γνωρίζω από πρώτο χέρι. Ό,τι έχω ακούσει από μεγαλύτερους και από διάφορα ρεπορτάζ η εκπομπές. Αυτό που γνωρίζω από πρώτο χέρι είναι πως, όταν είμαι μέσα στο γήπεδο σε φιέστα, την ώρα που ο αρχηγός του θρύλου, παραλαμβάνει το τρόπαιο, το σηκώνει πιο ψηλά... από κάθε άλλο αρχηγό, άλλης ομάδας. Την υπερηφάνεια όταν μπορώ και πάω, η παρακολουθώ από την τηλεόραση, κάθε χρόνο τέτοια μέρα την επιμνημόσυνη δέηση και να βρέχει. 5.000 κόσμος να είναι κάτω από τη βροχή και να φωνάζει "παρών" στο άκουσμα του κάθε ονόματος. (Το 2003 μετά τη κατάκτηση του έβδομου συνεχόμενου Πρωταθλήματος)...  Την ώρα που το μηχάνημα "χτυπούσε" να γίνει η κατεδάφιση της θύρας 7, παρουσία  πολλών χιλιάδων φιλάθλων και τις αναμνήσεις, την στιγμή εκείνη, ενός 14χρονου παιδιού, που είχε πάει για πρώτη φορά με το πατέρα του σε ντέρμπι με τον αιώνιο αντίπαλο και κάτσανε λίγο πιο δίπλα από τους φανατικούς της 7. Όλοι κοιτούσανε τον αγώνα και το μεγάλο αστέρι τότε το Ντέταρι, μα αυτό το μαλακισμένο κοιτούσε τους...τρελούς, να έχουν ανάψει τα καπνογόνα και να τραγουδούν.