9 Ημέρα μνήμης, ημέρα τιμής.

Hμέρα μνήμης, ημέρα τιμής. Ερωτήματα που ακόμα δεν έχουν απαντηθεί. Ίσως κάποτε να απαντηθούν. Το τι και πως ακριβώς συνέβησαν τα γεγονότα τότε, δεν το γνωρίζω από πρώτο χέρι. Ό,τι έχω ακούσει από μεγαλύτερους και από διάφορα ρεπορτάζ η εκπομπές. Αυτό που γνωρίζω από πρώτο χέρι είναι πως, όταν είμαι μέσα στο γήπεδο σε φιέστα, την ώρα που ο αρχηγός του θρύλου, παραλαμβάνει το τρόπαιο, το σηκώνει πιο ψηλά... από κάθε άλλο αρχηγό, άλλης ομάδας. Την υπερηφάνεια όταν μπορώ και πάω, η παρακολουθώ από την τηλεόραση, κάθε χρόνο τέτοια μέρα την επιμνημόσυνη δέηση και να βρέχει. 5.000 κόσμος να είναι κάτω από τη βροχή και να φωνάζει "παρών" στο άκουσμα του κάθε ονόματος. (Το 2003 μετά τη κατάκτηση του έβδομου συνεχόμενου Πρωταθλήματος)...  Την ώρα που το μηχάνημα "χτυπούσε" να γίνει η κατεδάφιση της θύρας 7, παρουσία  πολλών χιλιάδων φιλάθλων και τις αναμνήσεις, την στιγμή εκείνη, ενός 14χρονου παιδιού, που είχε πάει για πρώτη φορά με το πατέρα του σε ντέρμπι με τον αιώνιο αντίπαλο και κάτσανε λίγο πιο δίπλα από τους φανατικούς της 7. Όλοι κοιτούσανε τον αγώνα και το μεγάλο αστέρι τότε το Ντέταρι, μα αυτό το μαλακισμένο κοιτούσε τους...τρελούς, να έχουν ανάψει τα καπνογόνα και να τραγουδούν.

8/2/1981

Nτέρμπι ανάμεσα στον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ. Ένα ηλιόλουστο απόγευμα και το στάδιο τότε, Καραϊσκάκη άρχισε από νωρίς να γεμίζει στις εξέδρες. Ο κόσμος να έχει ξεκινήσει από νωρίς το δικό του πάρτι. Το παιχνίδι ξεκινάει. Ο Θρύλος έχει κέφια. Ένα πανέμορφο απόγευμα συνδυάζεται με μια απόλυτη Ολυμπιακή μαγεία. Αποκορύφωμα το 81ο λεπτό. O Μάικ Γαλάκος, στέλνει τη μπάλα για τρίτη προσωπική φορά και έκτη για λογαριασμό του Ολυμπιακού. Ένα γκολ, που θα αποδειχτεί τελικά μοιραίο…

O κόσμος παραληρεί. Δεν μπορεί να περιμένει.  Φεύγει με σκοπό τα ερυθρόλευκα αποδυτήρια. Να σηκώσει στα χέρια τα ινδάλματα του για αυτή την μεγάλη εμφάνιση. Η ιαχή ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ δονεί την ατμόσφαιρα στο Στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Τα σκαλοπάτια στην έξοδο της θύρας 7 γεμάτα ερυθρόλευκους φιλάθλους. Οι περισσότεροι παιδιά. Παιδιά που είχαν πάει να δουν την αγαπημένη μας ομάδα και που μόλις πανηγύριζαν μια μεγάλη νίκη, απέναντι σε έναν δυνατό τότε αντίπαλο.

H σιδερόπορτα όμως ήτανε κλειστή! Όλες οι θύρες ανοιχτές, 10 λεπτά πριν τη λήξη του αγώνα (όπως πάντα ανοίγουν όλες οι θύρες 10 λεπτά πριν την λήξη) μα η 7 κλειστή. Κάποιος παραπατάει. Το κακό μόλις έχει ξεκινήσει. Ο ένας πέφτει επάνω στον άλλον. Κόσμος ακόμα έρχεται προς την έξοδο. Δεν ξέρει τι γίνετε... απλά τρέχουν έχοντας στο στόμα την ιαχή: ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ! ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ! ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ! Ο ένας πέφτει πάνω στον άλλο. Το συμβάν κράτησε μερικά λεπτά μέχρι να ανοίξει η πόρτα. Μα αυτά τα λίγα λεπτά ήτανε αρκετά, για να γίνει το κακό. 21 άνθρωποι, οι περισσότεροι παιδιά, έχασαν τη ζωή τους από ασφυξία. Δεκάδες επίσης οι τραυματίες. Σε ένα μνημόσυνο της θύρας 7 άκουσα μια μάνα να λέει ό,τι. Αυτή η πόρτα βρέθηκε στο μέρος που κλείνει, οξυγονοκόλληση! (...)

H ερυθρόλευκη γιορτή τελείωσε κάπου εκεί. Και οι φωνές με το Ολυμπιακός, δεν ακούγονται πλέον. Ακούγονται μόνο ασθενοφόρα.

8/2/2011

Tο ανακαινισμένο γήπεδο Καραϊσκάκη  πλέον, από το 2004 με άλλη μορφή, με υπερσύγχρονες ανέσεις για παίχτες και τους επισκέπτες του. Ένα σκουριασμένο τουρνικέ επάνω σε ένα μαρμάρινο πλατύσκαλο, έξω από την θύρα 17 (το μέρος όπου ήτανε η παλιά θύρα 7) είναι εκεί, για να θυμίζει και να τιμά.

Mέχρι και σήμερα ο πόνος δεν έχει φύγει από τις οικογένειες (όσες οικογένειες υπάρχουν ακόμα) αυτών των αδικοχαμένων ανθρώπων, δεν σταμάτησε και δεν θα σταματήσει να υπάρχει. Το ίδιο και από όσους έζησαν αυτή τη μαύρη εμπειρία, η ακόμα όσους από τους τραυματίες σώθηκαν. Ένας πόνος και ένα ερωτηματικό. ΓΙΑΤΊ;

H μνήμη των 21 αδικοχαμένων θυμάτων της θύρας7, τιμάται κάθε χρόνο, από όλα τα αθλητικά τμήματα του Ολυμπιακού και φυσικά, από τους φιλάθλους του. Όπως και από την παρουσία ανθρώπων που εκπροσωπούν την ομάδα της ΑΕΚ και άλλων Ελληνικών ομάδων.  Ανάμεσα στους νεκρούς φιλάθλους ήταν και ένας φίλαθλος της ΑΕΚ. Σημασία δεν έχει ποιός και πόσοι ήταν και τι ομάδα υποστήριζαν. Αλλά ότι πήγανε να δουν την αγαπημένη τους ομάδα, να χαρούν, αλλά τελικά πέθαναν με το όνομα της ομάδας τους στο στόμα.

Oι φίλαθλοι της Λίβερπουλ, στο Άνφιλντ τιμούν τους νεκρούς φιλάθλους τους, αλλά και του Ολυμπιακού,  στον αγώνα για την έκτη αγωνιστική του Champions League το 2005

Λίβερπουλ-Ολυμπιακός.

Oι ίδιοι φίλαθλοι της Λίβερπουλ στις 23/5/2007 πριν το τελικό του Champions League στο Ο.Α.Κ.Α. Όπου διεκδίκησε η Αγγλική ομάδα το κύπελλο του θεσμού, αλλά το έχασε από την Μίλαν.

Αφιερωμένη στις οικογένειες των θυμάτων της θύρας 7.

1. Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών),
2. Κώστας Σκλαβούνης (16 ετών),
3. Ηλίας Παναγούλης (17 ετών),
4. Γεράσιμος Αμίτσης (18 ετών-οπαδός της ΑΕΚ),
5. Γιάννης Κανελλόπουλος (18 ετών),
6. Σπύρος Λεωνιδάκης (18 ετών),
7. Γιάννης Σπηλιόπουλος (19 ετών),
8. Νίκος Φίλος (19 ετών),
9. Γιάννης Διαλυνάς (20 ετών),
10. Βασίλης Μάχας (20 ετών),
11. Ευστράτιος Πούπος (20 ετών),
12. Μιχάλης Κωστόπουλος (21 ετών),
13. Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23 ετών),
14. Σπύρος Ανδριώτης (24 ετών),
15. Κώστας Καρανικόλας (26 ετών),
16. Μιχάλης Μάρκου (27 ετών),
17. Κώστας Μπίλας (28 ετών),
18. Αναστάσιος Πιτσόλης (30 ετών),
19. Αντώνης Κουρουπάκης (34 ετών),
20. Χρήστος Χατζηγεωργίου (34 ετών),
21. Δημήτριος Αδαμόπουλος (40 ετών).

Ζείτε ρε! Ζείτε στη κερκίδα μαζί μας!

Η ανάρτηση ήτανε να ανέβει την Τρίτη στις 8 του μήνα. Λόγω της ανακοίνωσης της Διοίκησης του Ολυμπιακού, την ανεβάζω σήμερα.

Edit

Η επιμνημόσυνη δέηση σήμερα 5/2/2011 παρουσία πολλών φιλάθλων και αθλητών από όλα τα τμήματα του συλλόγου.  Άξιο αναφοράς, είναι πως ο αρχηγός της ομάδας πόλο… Ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου, ο οποίος φέτος αγωνίζεται στο πρωτάθλημα της Σερβίας, ήταν εκεί αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά, τη μεγάλη του αγάπη προς τον σύλλογο. 

Edit 2

Πολλά μπράβο...στον Super3 για το άρθρο-αναφορά του, για το θλιβερό γεγονός της ογδόης Φεβρουαρίου 1981. http://www.super3.gr/main.asp